Aby pełniej odciąć się od niechcianej tradycji, awangarda lat 50. sięgnęła po nowe rozwiązanie notacyjne — notację graficzną. Jak objaśniał sam Bogusław Schaeffer, przeważnie „swobodna” grafika muzyczna nie przewiduje muzyki szczegółowo, lecz jedynie sugeruje ją. Od muzyków chcących grać z grafik (a nie z nut) należy, w związku z tym, oczekiwać błyskotliwej, zaskakującej fantazji (partytura graficznego utworu pt. Studie II autorstwa Karlheinza Stockhausena, niezwykle precyzyjnie projektująca dźwiękową realizację, to sytuacja nietypowa). Oprócz Schaeffera (i Stockhausena) muzykę graficzną tworzyli m.in. (w nawiasach przykładowe utwory): John Cage (Atlas Eclipticalis), Sylvano Bussotti (La Passion selon Sade, Five Piano Pieces for David Tudor), Earle Brown (December 1952), Christian Wolff (For 1, 2 or 3 People) i Anestis Logothetis (Pyrifleghethon, Acheron, Kokkytos). Grafiki znajdziesz na stronie Muzykoteki Szkolnej: http://www.muzykotekaszkolna.pl/artykuly/najpiekniejsze-partytury/

„Udźwiękowienie” dwudziestu czterech „plansz” znanego z wielu wystaw nonstop (1960) powinno zamknąć się w przedziale od 6 do 480 (!) minut. Jak pisze Jadwiga Maria Hodor (Grafiki Bogusława Schaeffera. Sześćdziesięciolecie twórczości kompozytorskiej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Fundacja Przyjaciół Sztuk AUREA PORTA, Warszawa 2007), kompozytor dopuszcza dowolną realizację wysokościową, swobodne transpozycje akordów (wynikające z układu ręki na klawiaturze fortepianu, na który to instrument utwór był pierwotnie przeznaczony), jak i kombinacje znaków w obrębie pojedynczej „planszy” — każdego z każdym. O kształcie dźwiękowym decyduje ostatecznie suma — ulubione słowo Schaeffera — kontaminacji. Materiał muzyczny powiela się niejako sam i może być „podawany” długo bez jakichkolwiek, znanych z muzyki repetytywnej, powtórzeń.

Spółdzielnia Muzyczna contemporary ensemble to zespół specjalizujący się w wykonawstwie muzyki nowej, który grupa krakowskich instrumentalistek i instrumentalistów powołała do życia w 2014 roku, po wspólnych występach w ramach European Workshop for Contemporary Music oraz Internationale Ferienkurse für Neue Musik w Darmstadt. Współtworzą go:
— Małgorzata Mikulska (flet),
— Tomasz Sowa (klarnet),
— Krzysztof Guńka (saksofon),
— Wiktor Krzak (fagot),
— Paulina Woś (skrzypce/altówka),
— Barbara Mglej (skrzypce/altówka),
— Jakub Gucik (wiolonczela),
— Michał Lazar (gitara),
— Aleksander Wnuk (perkusja),
— Martyna Zakrzewska (fortepian),
— Piotr Peszat (elektronika).
W rodzimym Krakowie sam prowadzi działalność edukacyjną. W ostatnich latach organizował konkurs kompozytorski Synchronized oraz warsztaty dla młodych kompozytorek i kompozytorów Workin’ Progress. Podczas spotkań pod tytułem „Otwórz Uszy. Tu i Teraz” opowiada słuchaczom o najciekawszych twórcach i muzycznych nurtach XX i XXI wieku.

„Tym, co szczególnie przykuło naszą uwagę w partyturze nonstop Bogusława Schaeffera, była magistrala. Wszystko może się łączyć ze wszystkim, obracać kalejdoskopowo na różne strony, tak by finalnie spotkać się we wspólnym centrum. Gdy prezentowaliśmy utwór na scenie, tym centrum był dla nas sampler — wariacja na temat klasycznej klawiatury, zdolna pomieścić najrozmaitsze brzmienia. Sampler może być saksofonem, gitarą, skrzypcami, marimbą, a nawet wszystkim naraz! A co, jeśli muzyczny kameleon zderzy się z oryginalnym instrumentem? To, co wydarza się na dwudziestu czterech liniach frontu, było motorem naszego wykonania nonstop podczas koncertu w 2017 roku. Centralna klawiatura wyrusza teraz w dalszą podróż, odrywa się od regularnych czerni i bieli i zamyka w urządzeniu, które towarzyszy nam… non stop. Za samplerem — niezliczeni użytkownicy smartfonów. Przy instrumentach — niezmiennie Spółdzielnia Muzyczna”.